Urodził się 7 października 1933 roku w Wejherowie. Rozpoczął swoją karierę w Gwardii Bydgoszcz, ale dopiero po przejściu do ŁKS-u w roku 1957 jego talent zabłysnął w pełni. Był piłkarzem uniwersalnym, mogącym grać na każdej pozycji. Występował w ligowych bojach jako pomocnik, stoper i boczny obrońca. Ta ostatnia pozycja odpowiadała mu najbardziej, chociaż przez pierwsze lata grał w łódzkiej drużynie na pozycji środkowego obrońcy. Był jednym z współautorów mistrzowskiego tytułu zdobytego przez ŁKS w 1958 roku. Najlepszy sezon Szczepańskiego przypadł na rok 1960, kiedy to wraz z Koryntem z Lechii zdobył "Złote buty" w plebiscycie "Sportu".
Głównymi atutami "Burzy", który to przydomek nadali mu koledzy, była ambicja, szybkość, start do piłki oraz niespożyta energia. Na boisku walczył bez wytchnienia przez całe 90 minut. Do reprezentacji Polski awansował we 29 września 1957 roku w meczu z Bułgarią, zajmując - po Mashellim z Legii - pozycję prawego obrońcy. Od tej pory stał się etatowym reprezentantem kraju rozgrywającym w koszulce z orłem na piersi aż 47 spotkań.
Pieczołowicie pilnował lewoskrzydłowych kilkunastu państw z jakimi grali Polacy, w tym takich gwiazd europejskiego formatu jak Hiszpan Gento, Francuz Vincent czy Bułgar Kolew. Przez wiele lat pełnił funkcję kapitana drużyny narodowej, w której rozegrał 1 listopada 1965 roku jako zawodnik Odry pożegnalny mecz z Włochami w Rzymie, ustępując miejsca Strzałkowskiemu. Od roku 1961 występował w barwach naszego klubu aż do 1965 r., dla którego zdobył dwa gole. W 1967 roku w wieku 34 lat zakończył karierę jako niebiesko-czerwony koronując swoją kilkunastoletnią karierę wprowadzeniem Odry do pierwszej ligi i doprowadzeniem do półfinału Pucharu Polski. Po zakończeniu kariery "Burza" rozpoczął pracę jako trener piłkarski m.in. w Gwardii Warszawa i Olimpii Poznań przekazując swoje wieloletnie doświadczenia młodszym od siebie piłkarzom. Brał udział w igrzyskach olimpijskich w Rzymie w 1960 roku.
Urodził się 7 października 1933 roku w Wejherowie. Rozpoczął swoją karierę w Gwardii Bydgoszcz, ale dopiero po przejściu do ŁKS-u w roku 1957 jego talent zabłysnął w pełni. Był piłkarzem uniwersalnym, mogącym grać na każdej pozycji. Występował w ligowych bojach jako pomocnik, stoper i boczny obrońca. Ta ostatnia pozycja odpowiadała mu najbardziej, chociaż przez pierwsze lata grał w łódzkiej drużynie na pozycji środkowego obrońcy. Był jednym z współautorów mistrzowskiego tytułu zdobytego przez ŁKS w 1958 roku. Najlepszy sezon Szczepańskiego przypadł na rok 1960, kiedy to wraz z Koryntem z Lechii zdobył "Złote buty" w plebiscycie "Sportu".
Głównymi atutami "Burzy", który to przydomek nadali mu koledzy, była ambicja, szybkość, start do piłki oraz niespożyta energia. Na boisku walczył bez wytchnienia przez całe 90 minut. Do reprezentacji Polski awansował we 29 września 1957 roku w meczu z Bułgarią, zajmując - po Mashellim z Legii - pozycję prawego obrońcy. Od tej pory stał się etatowym reprezentantem kraju rozgrywającym w koszulce z orłem na piersi aż 47 spotkań.
Pieczołowicie pilnował lewoskrzydłowych kilkunastu państw z jakimi grali Polacy, w tym takich gwiazd europejskiego formatu jak Hiszpan Gento, Francuz Vincent czy Bułgar Kolew. Przez wiele lat pełnił funkcję kapitana drużyny narodowej, w której rozegrał 1 listopada 1965 roku jako zawodnik Odry pożegnalny mecz z Włochami w Rzymie, ustępując miejsca Strzałkowskiemu. Od roku 1961 występował w barwach naszego klubu aż do 1965 r., dla którego zdobył dwa gole. W 1967 roku w wieku 34 lat zakończył karierę jako niebiesko-czerwony koronując swoją kilkunastoletnią karierę wprowadzeniem Odry do pierwszej ligi i doprowadzeniem do półfinału Pucharu Polski. Po zakończeniu kariery "Burza" rozpoczął pracę jako trener piłkarski m.in. w Gwardii Warszawa i Olimpii Poznań przekazując swoje wieloletnie doświadczenia młodszym od siebie piłkarzom. Brał udział w igrzyskach olimpijskich w Rzymie w 1960 roku.
