Juliusz Marian Mariański (ur. 24 lipca 1921 r.) był trampkarzem mając 10 lat, zaś gdy skończył 14 lat, grał już w drużynie seniorów w KS "Stadion" Lwów. W latach 1944-45 jego drużyna "Spartak" Lwów w większości składająca się z Polaków zdobyła mistrzostwo Spartakiady ZSRR zajmując 1 miejsce. Występował wówczas na pozycji obrońcy oraz na pomocy.
W "Odrze" Opole rozpoczął występy w 1946 roku, gdzie ogółem rozegrał 142 spotkania. Na pamiątkę rozegranego setnego meczu w barwach niebiesko-czerwonych otrzymał pamiątkowy album od działaczy klubu z napisem : "Za 100 mecz w barwach BKS Odra Opole 1948 rok". Przez trzy lata pełnił funkcję kapitana pierwszego zespołu "Odry" w latach 1946-48. Przez dwa lata był też społecznym trenerem "Odry".
Kariera zawodnicza Mariańskiego trwała przez okrągłe 25 lat. Wyróżniał się szczególnie dobrą kondycją i kończył grać mają aż 39 lat!
Odznaczał się bardzo dobrym wyszkoleniem technicznym, był szybki i ambitny, potrafił strzelić zarówno z prawej jak i lewej nogi. Do najgroźniejszych swoich rywali na boisku zaliczał Jana Wiśniewskiego, z którym miał najwięcej kłopotów. Posiada złotą odznakę jubileuszową "Odry", jubileuszową odznakę 50lecia PZPN, OZPN oraz złote odznaki ZPN z Rzeszowa i Poznania. Otrzymał medal stulecia sportu opolskiego, a za osiągnięcia sportowe - srebrny krzyż zasługi.
Był członkiem Prezydium Zarządu OZPN, przewodniczącym sekcji trenerskiej OZPN oraz członkiem sekcji piłkarstwa terenowego PZPN w Warszawie. Zawodowo działał jako trener - koordynator w OZPN zajmując się m.in. juniorami. W OZPN-ie pełnił funkcję przewodniczącego Wydziału Szkolenia oraz odpowiadał za odpowiednie przygotowanie juniorów opolskiej "Odry" na początku lat 60. Był poza tym kierownikiem szkolenia specjalizacji piłki nożnej przy Studium Nauczycielstwa w Raciborzu. Co rok prowadził zajęcia ogólnopolskie w szkoleniu instruktorów piłki nożnej oraz kursy doszkoleniowe dla Opola i innych województw. W 1967 roku uzyskał dyplom trenera 1 klasy państwowej. Stale się dokształcał, aby jak najskuteczniej przekazywać swym podopiecznym wiedze trenerską. Prowadził Kadrę Opolszczyzny młodych piłkarzy. Z nimi wielokrotnie zdobywał medale Mistrzostw Polski. Przez jego ręce przeszły setki wyszkolonych piłkarzy, których w znacznej mierze sam wyszukiwał.
Zmarł 11 października 2006 roku w wieku 85 lat. Został pochowany w na cmentarzu w Opolu-Półwsi.
Pozostawił po sobie wielu szkoleniowców, którzy nauczyli się od niego futbolowego rzemiosła. Sam był człowiekiem niezwykle skromnym, uczciwym i pracowitym. Mimo, że mógł wyjechać do Ameryki, gdzie osiedliła się jego rodzina, pozostał sam w miejscu, gdzie rzucił go los wojennej zawieruchy, a On pokochał to miejsce jak swój rodzinny dom, dla którego pracował zawsze z oddaniem i zaangażowaniem.
Juliusz Marian Mariański (ur. 24 lipca 1921 r.) był trampkarzem mając 10 lat, zaś gdy skończył 14 lat, grał już w drużynie seniorów w KS "Stadion" Lwów. W latach 1944-45 jego drużyna "Spartak" Lwów w większości składająca się z Polaków zdobyła mistrzostwo Spartakiady ZSRR zajmując 1 miejsce. Występował wówczas na pozycji obrońcy oraz na pomocy.
W "Odrze" Opole rozpoczął występy w 1946 roku, gdzie ogółem rozegrał 142 spotkania. Na pamiątkę rozegranego setnego meczu w barwach niebiesko-czerwonych otrzymał pamiątkowy album od działaczy klubu z napisem : "Za 100 mecz w barwach BKS Odra Opole 1948 rok". Przez trzy lata pełnił funkcję kapitana pierwszego zespołu "Odry" w latach 1946-48. Przez dwa lata był też społecznym trenerem "Odry".
Kariera zawodnicza Mariańskiego trwała przez okrągłe 25 lat. Wyróżniał się szczególnie dobrą kondycją i kończył grać mają aż 39 lat!
Odznaczał się bardzo dobrym wyszkoleniem technicznym, był szybki i ambitny, potrafił strzelić zarówno z prawej jak i lewej nogi. Do najgroźniejszych swoich rywali na boisku zaliczał Jana Wiśniewskiego, z którym miał najwięcej kłopotów. Posiada złotą odznakę jubileuszową "Odry", jubileuszową odznakę 50lecia PZPN, OZPN oraz złote odznaki ZPN z Rzeszowa i Poznania. Otrzymał medal stulecia sportu opolskiego, a za osiągnięcia sportowe - srebrny krzyż zasługi.
Był członkiem Prezydium Zarządu OZPN, przewodniczącym sekcji trenerskiej OZPN oraz członkiem sekcji piłkarstwa terenowego PZPN w Warszawie. Zawodowo działał jako trener - koordynator w OZPN zajmując się m.in. juniorami. W OZPN-ie pełnił funkcję przewodniczącego Wydziału Szkolenia oraz odpowiadał za odpowiednie przygotowanie juniorów opolskiej "Odry" na początku lat 60. Był poza tym kierownikiem szkolenia specjalizacji piłki nożnej przy Studium Nauczycielstwa w Raciborzu. Co rok prowadził zajęcia ogólnopolskie w szkoleniu instruktorów piłki nożnej oraz kursy doszkoleniowe dla Opola i innych województw. W 1967 roku uzyskał dyplom trenera 1 klasy państwowej. Stale się dokształcał, aby jak najskuteczniej przekazywać swym podopiecznym wiedze trenerską. Prowadził Kadrę Opolszczyzny młodych piłkarzy. Z nimi wielokrotnie zdobywał medale Mistrzostw Polski. Przez jego ręce przeszły setki wyszkolonych piłkarzy, których w znacznej mierze sam wyszukiwał.
Zmarł 11 października 2006 roku w wieku 85 lat. Został pochowany w na cmentarzu w Opolu-Półwsi.
Pozostawił po sobie wielu szkoleniowców, którzy nauczyli się od niego futbolowego rzemiosła. Sam był człowiekiem niezwykle skromnym, uczciwym i pracowitym. Mimo, że mógł wyjechać do Ameryki, gdzie osiedliła się jego rodzina, pozostał sam w miejscu, gdzie rzucił go los wojennej zawieruchy, a On pokochał to miejsce jak swój rodzinny dom, dla którego pracował zawsze z oddaniem i zaangażowaniem.
